Polo menos desde o romanticismo creuse que o xenio artístico e a tolemia eran, como mínimo, parentes próximos. Son moitos os poetas famosos dos séculos XVII e XIX -entre os ingleses, por exemplo, William Blake, Lord Byron e Lord Tennyson- que deixaron testemuño de extremos cambios de humor. Moitos poetas modernos estadounidenses, como John Berryman, Randall Jarrell ou Anne Sexton, estiveron hospitalizados algún tempo por teima ou por depresión. E moitos pintores e compositores como van Gogh, Ou'Keeffe ou Schumann sufriron trastornos parecidos. Hai moitas evidencias anecdóticas de relación entre a psicose maníacodepresiva ou trastorno bipolar e o trastorno unipolar, por unha banda, e a arte e a literatura, por outra.
VINCENT VAN GOGH :
Van gogh tivo moitas dificultades ao longo da súa vida, en 1882 coñeceu a Clasina Maria Hoornik, coñecida como Tempa, conivivieron xuntos durante 1ano e medio, esta con 2 fillos. A súa relación foi tormentosa, en parte debido ás volátiles personalidades de ambos, e tamén por mor da extrema pobreza na que viviron.
O ano 1883 foi outro de transición para Van Gogh, tanto na súa vida persoal como na artística. Comezou a experimentar con óleos en 1882, pero non foi ata 1883 cando comezou a traballar con este medio con maior frecuencia. Conforme as súas habilidades para debuxar e pintar incrementábanse, a súa relación con Tempa deteriorábase ata que finalmente separáronse. Decidiu recuperarse da súa relación errada illándose completamente.
Con moita tristeza, particularmente polos seus sentimentos cara aos fillos de Tempa, deixou A Haia e viaxou a Drenthe, un distrito case abatido de Holanda. Durante as seguintes 6 semanas viviu case como nómade, movéndose por toda a rexión e debuxando e pintando as paisaxes afastadas e aos seus habitantes. Durante os primeiros meses de 1885 Van Gogh continuou a súa serie de retratos de campesiños; vía estes traballos como ?estudos?, que lle servirían para mellorar a súa técnica e preparar a súa obra máis ambiciosa realizada ata esa data. Traballou durante marzo e abril nestes ?estudos?, aínda que tivo unha breve distracción no seu traballo debido á morte do seu pai o 26 de marzo. Eles mantiveran unha relación moi forzada durante os últimos anos, pero, aínda que certamente non estaba feliz pola morte do seu pai, puido separarse emocionalmente e continuar co seu traballo. Todos os anos de traballo duro, de continuo refinamiento da súa técnica e de aprender a traballar cun medio diferente, serviron de chanzos intermedios para lograr a súa primeira obra importante: ?Os comedores de papas.?
Pasa 2 anos en París,un impacto tremendo na súa actual evolución como artista, pero el adquirira o que estaba buscando e era tempo de moverse. Mudouse entón a Arlés a principios de 1888.
Instalado en Arlés, ao sur de Francia, coa intención de crear un taller de artistas, Paul Gauguin desprazouse ata alí e pasaron xuntos unha tempada, na cal as súas desordes mentais impediron que a relación mantivésese. Un día Gauguin saíu a camiñar, nun momento sentiu pasos tras o, e ao virarse descubriu a Van Gogh que se achegaba ao de xeito agresivo. Ao verse descuberto Van Gogh retirouse e Gauguin proseguiu o seu camiño; pero ao regresar ao estudo que compartían xuntos, atopou a Van Gogh, sanguento tras haberse cortado unha orella, que logo regalou a unha prostituta. Este incidente foi sinalado por algúns investigadores como o clímax da paranoia de Van Gogh.
A semana que seguiu á mutilación da orella foi crítica para Van Gogh, mental e psíquicamente. Tivo unha gran perda de sangue e continuou sufrindo serios ataques nos cales quedaba incapacitado.
Aínda que estaba producindo algúns dos seus mellores traballos, deuse conta que a súa posición era precaria, e logo de discusións co seu irmán, acordou confinarse voluntariamente enun asilo.
O 23 de decembro de 1889, exactamente 1 ano despois do incidente da orella, sufriu outro ataque: unha "aberración", como el mesmo o referiu. O ataque foi serio e durou preto dunha semana, pero se recuperou razoablemente rápido e volveu pintar, esta vez principalmente copias de traballos doutros artistas, por mor do seu confinamento baixo teito, tanto polo seu estado de saúde mental como polo clima. Tristemente, sufriu máis ataques durante os primeiros meses de 1890, que foron cada vez máis frecuentemente e deixárono máis incapacitado que calquera dos anteriores. Ironicamente, durante este tempo, cando estaba probablemente no seu peor momento e no estado mental máis desesperado, os seus traballos comezaron a recibir finalmente aplausos da crítica.
Os últimos anos da súa vida estiveron marcados polos seus permanentes problemas mentais, que o levaron a ser recluído en sanatorios, así como pola estreita relación co seu irmán, quen o sostiña economicamente e alentábao moralmente. O seu comportamento agresivo e solitario fano ser un paria dos diferentes sitios onde habitaba, e fixérono vivir unha vida de frustracións amorosas ao ser rexeitado por cada unha das súas pretendidas.
Expúxose que Van Gogh presentaba varios problemas psiquiátricos: trastornos da personalidade, trastorno bipolar con episodios de depresión e hipomanía, epilepsia e tamén esquizofrenia paranoica. Aínda así, fixo grandes obras.
